Το άρθρο 16 η πραγματικότητα και οι διάφορες απόψεις

Πριν κάποιες μέρες ξεφυλλίζοντας διάφορες εφημερίδες είδα πολλές διαφημίσεις Ιδιωτικών "Πανεπιστημίων" που ούτε λίγο ούτε πολύ τάζουν λαγούς με πετραχήλια και θυμήθηκα ότι είχα αφήσει στη μέση τις διαφορές, μεταξύ του κ. Βενιζέλου και του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ Γιώργου Παπανδρέου.

Άρθρο 16 λοιπόν και κατά πόσο είναι αναγκαία η αναθεώρηση του

Η θέση του κ. Βενιζέλου, όντας και πανεπιστημιακός είναι γνωστή, κατά της αναθεώρησης του, χωρίς να εξετάζει να σημερινά δεδομένα και χωρίς να ανησυχεί για τα "Ιδρύματα" που φυτρώνουν συνεχώς μπροστά μας, που δεν ελέγχονται από κανένα και ειδικά τώρα που κυβέρνηση είναι η ΝΔ.

Οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ όπως πέρασαν στο συνέδριο, όπως αναφέρονται στο κυβερνητικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, αλλά και όπως αποτυπώνονται στο επίσημο site του Γιώργου Παπανδρέου βάζουν μία τάξη, λύνουν το πρόβλημα που έχουμε και θα συνεχίζουμε να έχουμε με την Ευρωπαϊκή Ένωση αν δεν κάνουμε κάτι και είναι προς την κατεύθυνση που το δημόσιο Πανεπιστήμιο και η δωρεάν παιδεία δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα.

Πόσο γνωστό όμως είναι αυτό; Φοβάμαι ότι οι πρώτοι που έχουν παραπλανηθεί και σ' αυτό ευθύνες έχουν και πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, είναι οι νεολαίοι μας, που δεν συνειδητοποιούν ότι όσο δεν μπαίνει τάξη στο χάος που υπάρχει, κάποιος με πτυχίο μαϊμού θα του πάρει τη θέση. Από την άλλη συμφέρει κάποιους να μας ταυτίζουν με τις απόψεις της ΝΔ, είτε αυτοί ανήκουν στη δεξιά είτε στην αριστερά, είτε και ακόμα και στο ΠΑΣΟΚ γιατί είναι πιο εύκολο για τους μεν να υφαρπάξουν την ψήφο, για τους δε να το παίξουν πιο αριστεροί.

Παραθέτω λοιπόν κάτι από το επίσημο site του Προέδρου και θα σταθώ στην τελευταία παράγραφο.

"Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου έχει εκφρασθεί υπέρ της θεσμοθέτησης ενός απαραίτητου νομικού πλαισίου για την ίδρυση μη κρατικών-μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων με τη συμμετοχή φορέων όπως της τοπικής αυτοδιοίκησης και άλλων δυνάμεων της οικονομίας. Ο αποκλεισμός της δυνατότητας ίδρυσης τέτοιων ιδρυμάτων δεν συμβαδίζει με το πνεύμα της νέας εποχής. Το ζητούμενο είναι να αναπτύξουμε ως χώρα εκπαιδευτικές υπηρεσίες, ώστε να γίνουμε το κέντρο της εκπαίδευσης, της καινοτομίας και της έρευνας για την ευρύτερη περιοχή μας, της νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Το πρώτο βήμα για την αναβάθμιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης η θεσμοθέτηση και καθιέρωση ενός αξιόπιστου συστήματος αξιολόγησης και πιστοποίησης όλων των ιδρυμάτων. Επίσης, η καθιέρωση ενός συστήματος αντιστοίχησης με τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Αυτά σε συνδυασμό με την πλήρη οικονομική, διοικητική και εντέλει ακαδημαϊκή αυτοτέλεια των ιδρυμάτων και την εισαγωγή του ποιοτικού ανταγωνισμού μέσα στους κόλπους του Δημόσιου Εκπαιδευτικού Συστήματος, μπορούν να μας οδηγήσουν σε ένα μεγάλο ποιοτικό εκπαιδευτικό άλμα."

Λένε κάποιοι πανεπιστημιακοί και ας με συγχωρέσουν αν δεν τους θυμάμαι, ότι αν τεθεί θέμα αξιολόγησης, ο πρώτος που θα βρεθεί σε σφάλμα και θα πρέπει να απολογηθεί θα είναι το κράτος. Ε και.... δηλαδή πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας ή να βλέπουμε ποιος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη. Ευθύνες δεν έχει μόνο το κράτος, δεν έχουν μόνο οι πανεπιστημιακοί, δεν έχουν μόνο οι ίδιοι οι φοιτητές, ευθύνες έχουμε και εμείς που με τον α΄ ή β΄ τρόπο δεχόμαστε να συνεχίζεται αυτή η κατάσταση. Ευθύνες έχουμε όταν σκεπάζουμε τα προβλήματα, κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας και δεν προτείνουμε κάτι που να συμβαδίζει με τις εποχές που ζούμε.