Διεκδικήσεις και παράπλευρες απώλειες

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Έχουμε αιτήματα, πρέπει να διεκδικήσουμε πολλά και για να τιμωρήσουμε την όποια κακή κυβέρνηση απεργούμε χωρίς να υπολογίζουμε αν τελικά τον πρώτο που τιμωρούμε είναι κάποιον άλλο, που εκείνη τη στιγμή θέλει τη συμπαράσταση μας και όχι αυτή τη συμπεριφορά.

Αναφέρομαι αυτή τη στιγμή στις διεκδικήσεις των εκπαιδευτικών που για ακόμα μία φορά για την επίτευξη τους βάζουν στην πρώτη γραμμή τους μαθητές, αδιαφορώντας αν η ψυχολογική τους κατάσταση αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να σηκώσει όποιες αναβολές ή καθυστερήσεις.

Έχω γράψει και άλλες φορές ότι είναι καιρός το συνδικαλιστικό κίνημα να ξεφύγει πολύ από τα τετριμμένα και στις προτεραιότητες του να βάλει πρώτα τον απλό εργαζόμενο, το μαθητή, το συνταξιούχο, τον καθένα που πλήττεται από τις όποιες άδικες αποφάσεις που παίρνει η εκάστοτε κυβέρνηση ή διοίκηση και αυτό να γίνει με έργα και όχι απλά με λόγια.

Στρατιωτικές τακτικές "κάθε μάχη έχει και παράπλευρες απώλειες" δεν νομίζω ότι βοηθά ούτε οποιοδήποτε κλάδο, ούτε και την ίδια την κοινωνία άσε που ενισχύει τη γνωστή άποψη "ας καεί το σύμπαν αρκεί να είμαι εγώ καλύτερα από πριν".

Ελληνικός συνδικαλισμός και όχι μόνο

Και πάλι εδώ μετά από πολύ καιρό. 

Αφορμές για να γράψω είχα αρκετές, αλλά δεν υπήρχε η διάθεση μια και όπως όλος ο κόσμος έτρεχα για να μετριάσω τις συνέπειες αυτής της οικονομικής κρίσης, αλλά και από την άλλη υπήρχε σε μένα μία απογοήτευση γιατί ενώ είχαν συμβεί τόσα, είχαν αποκαλυφθεί άλλα τόσα έβλεπα να συνεχίζεται το ίδιο παιχνίδι της παραπληροφόρησης που δυστυχώς δεν το καταλάβαιναν ακόμα και γνωστοί μου που δεν είχαν κάποιο όφελος από τη στημένη είδηση, το παιχνίδι του εγώ (κοινώς του βολέματος και ας καταστραφεί όλο το σύμπαν), το παιχνίδι της καρέκλας, το παιχνίδι της "αξιοποίησης" ατόμων που το μόνο τους προσόν ήταν ότι είναι επαγγελματίες στους μηχανισμούς και τις ραδιουργίες, δηλαδή σε τελική ανάλυση δεν έβλεπα να αλλάζει τίποτα που πραγματικά θα έδινε τις δυνατότητες να βγούμε από αυτή τη δύσκολη κατάσταση. 

Η χθεσινή αφορμή ήρθε από μία ανάρτηση ενός γνωστού στο FB, που σε γενικές γραμμές θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν ήπιος και απέφευγε τις ακραίες εκφράσεις. Η ανάρτηση αφορούσε τους συνδικαλιστές και τη γενικότερη τους στάση.

 Ο κόσμος αλλάζει, αλλά δυστυχώς ως γνήσιοι Έλληνες "επαγγελματίες" εμμένουν σε παλιές μεθόδους  αδιαφορώντας αν αυτές πλήτουν περισσότερο όχι την εκάστοτε κυβέρνηση αλλά τους εργαζόμενους του πραγματικού ιδιωτικού τομέα, που εδώ και δεκαετίες το μόνο που βλέπουν είναι να δουλεύουν όλο και πιο  σκληρά, να ελέγχονται κάθε στιγμή αν είναι επαρκείς στην εργασία τους και να κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να βρεθούν στον δρόμο. 

Αν θα ταλαιπωρηθεί κάποιος, αν χρειαστεί να πληρώσει ταξί, αν δεν μπορέσει να πάει στη δουλειά του, χάνοντας και το μεροκάματο, αυτό ίσως για κάποιους απλώς να είναι παράπλευρες απώλειες ή μέσο πίεσης να πετύχουν τους καθαρά δικούς του σκοπούς. Και μην ακούω για συμπαράσταση και τέτοιες αηδίες γιατί τόσα χρόνια με την ανοχή του κόσμου πληρώνουμε αμαρτωλές ΔΕΚΟ για να κονομάνε κάποιοι επιτήδειοι.

Η ανοχή του κόσμου έχει εξαντληθεί και καλά θα κάνουν κάποιοι "επαγγελματίες" συνδικαλιστές να πάνε σπίτια τους μια και αμφιβάλλω ότι είναι σε θέση  να αλλάξουν και να σκεφτούν ότι πρώτα προέχει το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου και μετά το δικό τους.

Κάνε στο δρόμο που μένεις μία πορεία μόνο έτσι θα σωθείς

Σκουπίδια παντού, κίνδυνος για όλους. Οι ευαισθησίες βέβαια της ΑΔΕΔΥ δεν βρίσκονται σε θέματα δημόσιας υγείας, βρίσκονται σε όσα άτομα θα μετέχουν στην πορεία. Όλοι οι υπόλοιποι εμείς οι κάφροι, που είχαμε την ατυχία ο δρόμος του σπιτιού μας να μη συμπεριληφθεί στο δρομολόγιο της πορείας βλέπει να πεθάνουμε από τη βρώμα και τα μικρόβια των σκουπιδιών.

Αναφέρομαι στην έκκληση που έκανε η ΑΔΕΔΥ στη διοίκηση της ΠΟΕ-ΟΤΑ, να φροντίσει, για την αποκομιδή των απορριμμάτων στους δρόμους στους οποίους πρόκειται να πραγματοποιηθούν συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας των διαδηλωτών.

Είναι λυπηρό για ακόμα μία φορά να βλέπεις το πως αντιμετωπίζεται το κοινωνικό σύνολο από συνδικαλιστικές ηγεσίες όχι μόνο βέβαια της ΑΔΕΔΥ αλλά και της ΓΣΣΕ.

Υπάρχει ένας ολόκληρος ιδιωτικός τομέας, που όχι τώρα, εδώ και πολλά χρόνια δεν ξέρει τι σημαίνει απεργία, δεν ξέρει τι σημαίνει διεκδίκηση, δεν ξέρει τι σημαίνει ασφάλιση, δεν ξέρει τι σημαίνουν αυξήσεις ειδικά σε εταιρείες που "μπαίνουν μέσα" και κάθε φορά που αποφασίζεται να τιμωρηθεί η εκάστοτε κυβέρνηση, ο μόνος που τελικά τιμωρείται είναι ο απλός εργαζόμενος που θα πληρώσει ταξί για να πάει στη δουλειά του, που ίσως χάσει και το μεροκάματο, αλλά τι να πούμε για αυτόν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σίγουρα ίσως να μην τον θεωρούν μέρος του εργατικού δυναμικού της χώρας, μια και φοβάμαι στηρίζουν άλλου τύπου εργαζόμενους.

Δεν υπάρχει μέτρο ούτε και στο Μετρό

Ζούμε μέσα στην απόλυτη σχιζοφρένεια. Επιβεβαιωμένες παράνομες προσλήψεις στο Μετρό και όχι μόνο, που αναφέρονται σε πόρισμα του επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης και όμως οι συνδικαλιστές αποφάσισαν να απεργήσουν γιατί δεν ανανεώνονται αυτές οι παράνομες συμβάσεις. Ορισμένοι κάνουν ότι δεν θα καταλάβουν γιατί φτάσαμε ως εδώ και γιατί πρώτη χρονιά το 2009 το Μετρό εμφανίζει έλλειμμα 22 εκατομμυρίων.

Έχω ξαναγράψει ότι είναι ιερό το δικαίωμα της εργασίας, μόνο που αυτό το δικαίωμα το έχουν όλοι και όχι μόνο οι προερχόμενοι ανάλογα με την περίοδο, από τη Λάρισα, τη Θράκη τη Ροδόπη κλπ, όσοι κοινώς έχουν μπάρμπα στην Κορώνη είτε έγλειψαν κάποιο βουλευτή και τους έχει βολέψει όλη την οικογένεια κάπου και μάλιστα τις περισσότερες φορές χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο. Ας σταματήσει λοιπόν αυτό το παραμύθι ότι τι να κάνει ο καημένος έπρεπε να βρει κάπου να δουλέψει, γιατί εκτός από αυτόν υπάρχουν χιλιάδες άλλοι που τρέχουν να βρουν στο ιδιωτικό τομέα κάποια θέση και περνούν κάθε μέρα εξετάσεις για να παραμείνουν στη θέση αυτή.

Από νέος που ήμουν έχω βαρεθεί να ακούω για τα δίκαια αιτήματα κάποιων που αφού μπήκαν εκ του παραθύρου σε κάποια δημόσια υπηρεσία στη συνέχεια έπρεπε να μονιμοποιηθούν.