Η βία είναι βία

Δήλωση του Γιώργου Α. Παπανδρέου 

(http://www.papandreou.gr/papandreou/content/Document.aspx?d=6&rd=7739474&f=1330&rf=1152284754&m=17921&rm=16078766&l=2)

Εκφράζω τη βαθύτατη θλίψη μου για τον θάνατο του Παύλου Φύσσα, καθώς και για κάθε θύμα βίας. Είτε πλήρωσε με τη ζωή του τα πιστεύω του, είτε όχι. Είτε είναι Έλληνας, είτε είναι αλλοδαπός. Όποιες κι αν είναι οι αντιλήψεις του, όποιες κι αν είναι οι επιλογές του.

Αν πιστεύουμε ότι η βία αφορά πάντα "κάποιους άλλους", τότε είναι βέβαιο ότι θα χτυπήσει και την πόρτα του καθενός μας.

Αν πιστεύουμε ότι υπάρχει δικαιολογημένη και αδικαιολόγητη βία, καλή και κακή βία, τότε γινόμαστε εμείς φορείς της κι ας μην έχουμε σηκώσει ποτέ το χέρι μας.

Η βία είναι βία.

Από όπου και αν προέρχεται.

Απέναντι σε οποιαδήποτε ιδέα.

Απέναντι στον οποιονδήποτε.

Δεν έχει χρώμα.

Είναι αδικαιολόγητη και καταδικαστέα.

Θα το πω άλλη μια φορά. Το διακύβευμα είναι η Δημοκρατία.

Το δικό μας όπλο είναι η δημοκρατική νομιμότητα.

Μικροκομματικοί υπολογισμοί και δεύτερες σκέψεις, δεν δικαιολογούνται.

Από τις απειλές για "κρεμάλες" πριν δύο χρόνια και τους προπηλακισμούς, φθάσαμε σήμερα στους σουγιάδες και τις δολοφονίες.

Το μίσος, η βία, ο φασισμός, ο ρατσισμός, ο νεοναζισμός, όπως και κάθε ακραία αντίληψη, νοοτροπία και συμπεριφορά, δεν έδωσαν ποτέ λύση.

Προκάλεσαν νέα βία, έχυσαν περισσότερο αίμα. Οδήγησαν στον αυταρχισμό και τον σκοταδισμό.

Και βεβαίως, είναι φαινόμενα που πλήττουν την κοινωνική συνοχή και την αλληλεγγύη και υπονομεύουν τις δυνατότητες της χώρας και του Ελληνικού λαού να αντιμετωπίσουν τα μεγάλα διακυβεύματα και τις προκλήσεις των καιρών.

Ας είναι το αίμα του Παύλου Φύσσα το τελευταίο.

ΥΓ : Έχω γράψει και άλλες φορές ότι αποφεύγω τις αναδημοσιεύσεις, στην περίπτωση όμως αυτή μία ψύχραιμη προσέγγιση αξίζει να αναδημοσιευτεί αρκετές φορές, γιατί πολλά ακούστηκαν, πολλά θα ακουστούν  μόνο που φοβάμαι ο κόσμος δεν θα καταλάβει που πάμε αν συνεχίσουμε έτσι. 

Οι Ένοχοι

Τελικά η βουλή ψήφισε για την παραπομπή του Γιώργου Παπακωνσταντίνου για 3 αδικήματα και αν κατάλαβα καλά είναι ένοχος διότι :

α. Με ενέργειες δικές του ήρθε η λίστα Λαγκάρντ

β. Δεν πρωτοκόλλησε μία παράνομη λίστα.

γ. Αν και την παράδωσε στην αρμόδια υπηρεσία για έλεγχο, ο ίδιος δεν την "αξιοποίησε" και έτσι το Ελληνικό Δημόσιο ζημιώθηκε από ποσά που έπρεπε να έχει εισπράξει. Βέβαια ότι μέχρι τώρα δεν έχει εισπραχθεί τίποτα αυτό δεν έχει καμία σημασία.

δ. "Αφαίρεσε" από τη λίστα επιλεκτικά ονόματα συγγενών του, κάτι που δεν αποδεικνύεται ότι έγινε από τον ίδιο μια και η λίστα πέρασε από πολλά χέρια.

 

Και από την άλλη δεν είναι ένοχοι όσοι :

 

α. Έφτασαν την οικονομία σε αυτή την κατάσταση 

β. το 2010, αν και ήταν υπεύθυνοι για το χάλι της οικονομίας, το πρόβλημα τους δεν ήταν πως θα βρεθεί η καλύτερη λύση για να βγούμε από την κρίση, αλλά πως θα εκμεταλλευόντουσαν την κατάσταση, συνεπικουρούμενοι από γνωστούς κύκλους και στελέχη του ΠΑΣΟΚ έτσι ώστε να αναγκάσουν σε παραίτηση τον ΓΑΠ.

γ. Ο μετέπειτα υπουργός και νυν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Βενιζέλος που ενώ του παραδόθηκαν τα στοιχεία δεν έκανε τίποτα.

δ. Όσοι δεν άφησαν να ολοκληρώσει η κυβέρνηση Παπαδήμου ότι είχε συμφωνηθεί, γιατί και εκεί το πρόβλημα τους ήταν οι εκλογές και τα ψηφαλάκια και όχι η επίλυση του προβλήματος. 

ε. Όσοι φρόντισαν στην κατασκευή ενόχου, για να έχει ο κόσμος να ασχολείται, ενώ παντού γίνεται του έλα να δεις.

Δυστυχώς, όσον αφορά το τελευταίο, στους περισσότερους πολιτικούς χώρους άτομα που δεν ξέρουν να παίζουν καθαρά είναι εκείνα που καταφέρνουν να είναι σε σημαντικές θέσεις και για πολλά χρόνια να επιβιώνουν. Ας τους χαιρόμαστε γιατί μη ξεχνάμε μόνοι τους δεν μπήκαν στη βουλή.

Αλήθεια τι άλλαξε από τότε;

Και ξαφνικά μετά τις μπουρδολογίες του Πάκη και πολλών άλλων ακατανόμαστων ότι για την κρίση φταίει ο Αντρέας, φταίει ίσως και ο Λεωνίδας με τους τριακόσιους, μπήκε σε πρωτοσέλιδο ότι η ευθύνη για το χάλι μας το μαύρο και την εκτίναξη του χρέους και τα μνημόνια που ακολούθησαν, βρίσκεται στην πενταετία του "καταλληλότερου"  και ειλικρινά, ως αφελής, διερωτώμαι  γιατί τότε που η κυβέρνηση του ΓΑΠ προσπαθούσε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα τα περισσότερα δημοσιεύματα παίζανε και μιλούσαν για λάθος χειρισμούς και κανείς δεν έβγαινε να πει αυτά που γράφονται τώρα; 

Και τώρα βέβαια κανείς πάλι δεν μιλά για το νυν πρωθυπουργό ότι το 2009 έλεγε για το έλλειμμα ότι είναι 2,5 άντε 3%  όταν ήταν πάνω από 10% και τις τεράστιες ευθύνες που έχει όταν δεν ήθελε να συναινέσει σε αλλαγές που αν γινόντουσαν θα γλυτώναμε πολλά από αυτά που ακολούθησαν.

 

"Κανείς" βέβαια δεν συζητά και για την απραξία και όχι μόνο μελών του ΠΑΣΟΚ που το πρόβλημα τους δεν ήταν η κατάσταση της χώρας και η επίλυση του τεράστιου προβλήματος, αλλά ο ίδιος ο ΓΑΠ που αν θα έφευγε από τη μέση θα είχαν λύσει το δικό τους πρόβλημα, θα είχαν μπει σύμβουλοι δεξιά και αριστερά, γιατί το opengov τους ερχόταν κάπως βαρύ, θα συνέχιζαν με παλιές "δοκιμασμένες" τακτικές να είναι παντού μη αφήνοντας χώρο σε κάποιο άλλον που δεν ήταν αρεστός σε αυτούς ή τους χάλαγε την πιάτσα και ειλικρινά κρατιέμαι μην πω καμιά βαριά κουβέντα για κάποιους που ενώ έχουν ευθύνες για αυτή την κατάσταση και της χώρας και του ΠΑΣΟΚ αποχωρούν από το ΠΑΣΟΚ γιατί ο κακός Βενιζέλος ακολουθεί δεξιά πολιτική, λες και δεν ήξεραν ότι προς τα εκεί θα πήγαινε.

 

Δυστυχώς ενώ κάποιοι έχουν αναλάβει ευθύνες για πράγματα που δεν ήταν υπεύθυνοι, άλλοι όχι μόνο  αποποιούνται το μερίδιο που τους ανήκει, αλλά έχουν το θράσος να φορτώνουν τα δικά τους λάθη, τις παραλήψεις, τις απραξίες σε όποιον βρουν.

Διεκδικήσεις και παράπλευρες απώλειες

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Έχουμε αιτήματα, πρέπει να διεκδικήσουμε πολλά και για να τιμωρήσουμε την όποια κακή κυβέρνηση απεργούμε χωρίς να υπολογίζουμε αν τελικά τον πρώτο που τιμωρούμε είναι κάποιον άλλο, που εκείνη τη στιγμή θέλει τη συμπαράσταση μας και όχι αυτή τη συμπεριφορά.

Αναφέρομαι αυτή τη στιγμή στις διεκδικήσεις των εκπαιδευτικών που για ακόμα μία φορά για την επίτευξη τους βάζουν στην πρώτη γραμμή τους μαθητές, αδιαφορώντας αν η ψυχολογική τους κατάσταση αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να σηκώσει όποιες αναβολές ή καθυστερήσεις.

Έχω γράψει και άλλες φορές ότι είναι καιρός το συνδικαλιστικό κίνημα να ξεφύγει πολύ από τα τετριμμένα και στις προτεραιότητες του να βάλει πρώτα τον απλό εργαζόμενο, το μαθητή, το συνταξιούχο, τον καθένα που πλήττεται από τις όποιες άδικες αποφάσεις που παίρνει η εκάστοτε κυβέρνηση ή διοίκηση και αυτό να γίνει με έργα και όχι απλά με λόγια.

Στρατιωτικές τακτικές "κάθε μάχη έχει και παράπλευρες απώλειες" δεν νομίζω ότι βοηθά ούτε οποιοδήποτε κλάδο, ούτε και την ίδια την κοινωνία άσε που ενισχύει τη γνωστή άποψη "ας καεί το σύμπαν αρκεί να είμαι εγώ καλύτερα από πριν".

Αγαπητοί πολιτικοί πελάτες τέρμα η ανεργία έρχεται η ανάπτυξη.

Δυστυχώς δεν αλλάζουμε.

Γνωστή και παλιά η ιστορία. Βρίσκεις κάποιο βουλευτή - πολιτευτή - δημοτικό σύμβουλο κλπ, σε "βοηθά" με το αζημίωτο ( τη ψήφο σου) να προσληφθείς σε κάποιο δημόσιο οργανισμό με σύμβαση ακόμα και δύο μηνών. Η σύμβαση αυτή ξαφνικά γίνεται τετράμηνη, εξάμηνη, μπορεί και αορίστου χρόνου και επειδή έχεις "προσπαθήσει" για αυτή τη θέση κατοχυρώνεις το δικαίωμα η θέση αυτή να μετατραπεί σε μόνιμη.  Τόσο γλείψιμο έχεις ρίξει, να πάει χαμένο; Δεν είναι δίκαιο.

Και έτσι έρχεται και το τελευταίο πολυνομοσχέδιο να "λύσει" το πρόβλημα της ανεργίας. Προσλήψεις στην Περιφέρεια και στους δήμους με τις γνωστές συμβάσεις, όχι μέσω ΑΣΕΠ, αλλά με την εποπτεία του ΑΣΕΠ. Μία διαδικασία που και στο παρελθόν είχε τα προβλήματα της μια και ως γνωστό κάπου στη πορεία χανόντουσαν πιστοποιητικά και έτσι άλλα μόρια υπολόγιζες και αλλά τελικά βγαίνανε στην κατάταξη. Και στο τέλος όλοι κατηγορούσαν τον "κακό" ΑΣΕΠ και όχι βέβαια κάποια λαμόγια που στήνανε τις λίστες.

Και βέβαια μη ξεχνάμε ότι ακόμα και αυτοί που έχουν τα προσόντα για αυτές τις θέσεις θα είναι σε ομηρία, γιατί σίγουρα κάποιος θα έχει αφήσει να πλανάται ότι αν αργότερα με ψηφίσεις ίσως στα μουλοχτά σε μονιμοποιήσω διότι ως γνωστό θα καλύπτεις "πάγιες και διαρκείς ανάγκες".

Γνωστό το παραμύθι, αλλά το κακό είναι ότι μέσα σε αυτή την εξαθλίωση το παιχνίδι πολιτευτή - πελάτη μάλλον ενισχύεται παρά εξαφανίζεται.

Ελληνικός συνδικαλισμός και όχι μόνο

Και πάλι εδώ μετά από πολύ καιρό. 

Αφορμές για να γράψω είχα αρκετές, αλλά δεν υπήρχε η διάθεση μια και όπως όλος ο κόσμος έτρεχα για να μετριάσω τις συνέπειες αυτής της οικονομικής κρίσης, αλλά και από την άλλη υπήρχε σε μένα μία απογοήτευση γιατί ενώ είχαν συμβεί τόσα, είχαν αποκαλυφθεί άλλα τόσα έβλεπα να συνεχίζεται το ίδιο παιχνίδι της παραπληροφόρησης που δυστυχώς δεν το καταλάβαιναν ακόμα και γνωστοί μου που δεν είχαν κάποιο όφελος από τη στημένη είδηση, το παιχνίδι του εγώ (κοινώς του βολέματος και ας καταστραφεί όλο το σύμπαν), το παιχνίδι της καρέκλας, το παιχνίδι της "αξιοποίησης" ατόμων που το μόνο τους προσόν ήταν ότι είναι επαγγελματίες στους μηχανισμούς και τις ραδιουργίες, δηλαδή σε τελική ανάλυση δεν έβλεπα να αλλάζει τίποτα που πραγματικά θα έδινε τις δυνατότητες να βγούμε από αυτή τη δύσκολη κατάσταση. 

Η χθεσινή αφορμή ήρθε από μία ανάρτηση ενός γνωστού στο FB, που σε γενικές γραμμές θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν ήπιος και απέφευγε τις ακραίες εκφράσεις. Η ανάρτηση αφορούσε τους συνδικαλιστές και τη γενικότερη τους στάση.

 Ο κόσμος αλλάζει, αλλά δυστυχώς ως γνήσιοι Έλληνες "επαγγελματίες" εμμένουν σε παλιές μεθόδους  αδιαφορώντας αν αυτές πλήτουν περισσότερο όχι την εκάστοτε κυβέρνηση αλλά τους εργαζόμενους του πραγματικού ιδιωτικού τομέα, που εδώ και δεκαετίες το μόνο που βλέπουν είναι να δουλεύουν όλο και πιο  σκληρά, να ελέγχονται κάθε στιγμή αν είναι επαρκείς στην εργασία τους και να κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να βρεθούν στον δρόμο. 

Αν θα ταλαιπωρηθεί κάποιος, αν χρειαστεί να πληρώσει ταξί, αν δεν μπορέσει να πάει στη δουλειά του, χάνοντας και το μεροκάματο, αυτό ίσως για κάποιους απλώς να είναι παράπλευρες απώλειες ή μέσο πίεσης να πετύχουν τους καθαρά δικούς του σκοπούς. Και μην ακούω για συμπαράσταση και τέτοιες αηδίες γιατί τόσα χρόνια με την ανοχή του κόσμου πληρώνουμε αμαρτωλές ΔΕΚΟ για να κονομάνε κάποιοι επιτήδειοι.

Η ανοχή του κόσμου έχει εξαντληθεί και καλά θα κάνουν κάποιοι "επαγγελματίες" συνδικαλιστές να πάνε σπίτια τους μια και αμφιβάλλω ότι είναι σε θέση  να αλλάξουν και να σκεφτούν ότι πρώτα προέχει το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου και μετά το δικό τους.